Kurator: Monika Kozioł
Koordynatorka: Renata Zawartka

Na wystawie zaprezentowane zostaną prace, które powstały w ciągu
ostatnich dwóch dekad. Najstarsze pochodzą z czasu studiów na krakowskiej ASP.
Najnowsze, zrealizowane w ostatnich miesiącach, będą miały swoją premierę.
Wszystkie dzieła mają wspólny mianownik: prezentują różne formy
przeciwstawiania się męskiej dominacji, zarówno w sferze prywatnej, jak i
publicznej.

Symboliczną i dominującą bohaterką wystawy jest Meduza. Małgorzata
Markiewicz wykonała ją na szydełku w 2020 roku, wykorzystując naturalne
materiały: owczą wełnę, len, konopie i sizal. Obiekt, posiadający
kilkunastometrowe macki, może zostać użyty jako powłoka-ubranie do akcji
performatywnych, może być również prezentowany jako samodzielne dzieło.
Praca nawiązuje do mitologicznej budzącej lęk Meduzy, której spojrzenie
zamieniało ludzi w kamień. Ważnym punktem odniesienia dla artystki w
powstaniu tej realizacji był esej Śmiech meduzy Hélène Cixous. Filozofka opisuje
w nim między innymi wieki niedopuszczania kobiet do głównego nurtu historii,
nawołuje także kobiety do odzyskania odebranej im podmiotowości.
Prezentowana na wystawie Meduza może być traktowana jako symbol
wyzwolenia twórczej mocy kobiet.

Wystawie towarzyszy aneks – ekspozycja kilku prac innych artystek
wybranych przez Małgorzatę Markiewicz. Obejmuje on dwie rzeźby Marii
Pinińskiej-Bereś, obraz Jadwigi Sawickiej, obiekt Marii Mytrofanovej, prace
wideo VALIE EXPORT, Katarzyny Górnej, Debory Hirsch & Iaii Filiberti,
Valentiny Miorandi oraz Alicji Żebrowskiej. Wybrane prace poruszają kwestie
relacji społecznych, kobiecej seksualności oraz opresji kulturowych
ograniczających możliwości kobiet.

Małgorzata Markiewicz, dając innym artystkom przestrzeń w ramach
swojej wystawy, pokazuje, że to, co jest dane jednej kobiecie, należy podzielić
między siebie, aby wzmocnić obecność i kolektywną siłę kobiet.

Małgorzata Markiewicz (ur. 1979)
Tworzy obiekty, instalacje, wideo, uprawia także fotografię. Od samego początku swojej
twórczości używa w pracach tkaniny jako medium. Mieszka i pracuje w Krakowie. Jest
absolwentką Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (dyplom w 2004
roku w pracowni Antoniego Porczaka). W 2015 roku uzyskała stopień doktory.
Studiowała także na Konstfack oraz w Critical Design Studio na Wydziale Architektury
Królewskiego Instytutu Technologicznego w Sztokholmie. Interesuje ją złożoność
współczesnej dynamiki płci w kontekście środowiska domowego oraz sfery publicznej.
Jej prace znajdują się m.in. w kolekcjach Bunkra Sztuki w Krakowie, MOCAK-u w
Krakowie, MuFo w Krakowie, Arsenału w Białymstoku, BWA w Bielsku-Białej,
Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi oraz Muzeum Kolekcji Berardo w
Lizbonie.