Darek Vasina

„Gniazdo pająka“

„Lecimy zardzewiałym statkiem poprzez leniwe morza czasu. Powoli odwracamy głowę w lewo, powoli odwracamy głowę w prawo. Zdarzenia z całego naszego życia dryfują kręcąc się w kółko. Zdarzenia z życia naszych bliskich dryfują kręcąc się w kółko.
-Wystaw rękę na zewnątrz, bez lęku, poprzez okrągłe marynarskie okienko. Czujesz przyjacielu jak przeszłe opowieści łaskoczą muskając delikatnie wewnętrzną część dłoni?“
Allegra Leoni – „Ilko. Przygody niezwykłe“. Basylea.1904


Do gniazda pająka schodzi się szarymi schodami na końcu szarego podworca szarej kamienicy. Schodząc w dół, z niepokojem wtapiamy się w piwniczne pomieszczenia, kojarzące się bardziej z katakumbami, niż z miejscem gdzie eksponuje się sztukę. Podobne widziałem na zamku w Nowym Wiśniczu, ciasno wypełnione trumnami. I też pomalowane na biało. Nadzieje na ewentualny odwrót budzą szerokie szare schody.
Zejście na dół jak zejście w podświadomość. Autorpająk na czas wystawy wpuszcza nas do środka, pokazując swoje skrzętnie zbierane precjoza: druki, rysunki, grafiki, wspomnienia, książki, lęki, zasuszone owady, zardzewiałe przedmioty, obawy, nerwice, stare rozlatujące się tkaniny, słoje z niechcęwiedziećzczym, natręctwa, sny. To składniki. Artystapająk jak kucharz-alchemik lepi z nich swoje potrawy w wymyślnych kształtach, jednocześnie wyrzucając niepotrzebne grudy czasu ciążące wewnątrz. Cykl instalacji jest cyklem opowieści. Każda jest prawdziwa. Każda odcisnęła mocne, wyraźne piętno na autorze. Przyjęta forma zobrazowania opowieści jest niezwykle wyrazista, przekonująca, lecz także zaskakująco świeża. Mając w pamięci wiele realizacji wykorzystujących stare przedmioty, zdjęcia, ryciny, instalacje pokazane na wystawie oglądamy z niesłabnącym zainteresowaniem oraz zaciekawieniem. Przedmioty z epoki, nasiąknięte wydarzeniami i te na nowo stworzone przez „autorapająka“, napiętnowane czasem minionym, w komitywie z rysunkami, obrazami, tworzą rodzaj relacji odpowiadającej prawdzie w stopniu znacznie większym, niż dokumentacja historyczna. Niezwykle istotne są tu subiektywne odczucia autora - i te przeszłe z czasu pierwszego wysłuchania opowieści, i te obecne, teraźniejsze, zmodyfikowane przez czas oraz dojrzałość.
Opowieści niesamowite „artystypająka“ to przede wszystkim opowieści o czasie. Wojciech Sobczyk jest artystą renesansowym. Jeśli poprzez sformułowanie „renesansowy“ rozumiemy nie posługiwanie się wieloma technikami oraz sposobami wypowiedzi, lecz posługiwanie się wieloma technikami oraz sposobami wypowiedzi w sposób wirtuozowski. Sobczyk to człowiek niezwykle ciekawski, a właściwie zaciekawiony, zadający sobie nieustannie istotne pytania dotyczące egzystencji, upływu czasu, własnego miejsca na Ziemi. To artysta prowadzący nieustanny dialog z własnym życiem, historią, tradycją. Pytania, które zadaje, są z przedziału pytań ważnych, istotnych, w jego pracach nie znajdziemy blagi, gładkiego ślizgania się po panujących trendach, czy epatowania pseudofilozoficznym, artystowskim bełkotem. Pytania, które zadaje, dotykają głęboko, wzruszają, na długo pozostają w pamięci.
Nie oczekujcie ode mnie obiektywizmu w tej wypowiedzi. Autorpająk owinął mnie swoją siecią już dawno. Wiszę podwieszony pod kolebkowym sklepieniem galerii, jak i wy będziecie wisieć. Nie mogę się wyswobodzić z tej sieci nie dlatego, że nie mogę.
Nie uwalniam się, bo nie chcę.